Het D akkoord klinkt op zich altijd goed. Het heeft bovendien veel uitbreidingsmogelijkheden: Dsus2 en Dsus4, slechts 1 vingertje zetten en weglaten. En het klinkt onmiddellijk als 3 akkoorden waarmee je fijne muziek maakt.

Maar het D akkoord heeft 1 probleem: het gaat snel vervelen, omdat je niet alle snaren van je gitaar kan aanslaan.

Mijn vriend Bart Vandenbroele, al jaren gitaarleraar en een echte virtuoos, wees me onlangs op een interessante methode om het D akkoord meer diepte te geven.

Als je de capo in fret II en op de eerste 5 snaren plaatst (dus met een open E snaar), verhoog je het D akkoord met een hele toon, en wordt het een E. De open E-snaar wordt dan de basnoot voor de verhoogde D. Daardoor kan ook de (verhoogde) A-snaar meeklinken zonder het D akkoord uit balans te brengen.

Let op, dit lukt alleen met bepaalde (meestal duurdere) capo's... niet met klemmen die met een bandje werken.

Klank en beeld

Zo klinkt het met een tokkel in D :

Waarom niet gewoon de lage E herstemmen naar lage D?

Hetzelfde effect kan inderdaad bekomen worden door de lage E te herstemmen naar een lage D. Op die manier behoud je bovendien de originele D toonaard.

Maar dat heeft een aantal belangrijke nadelen:

• Een snaar herstemmen is niet zo evident tijdens een voorstelling bijvoorbeeld
• Omdat je de lage E nog lager trekt, durft de snaar te kletteren, omdat ze wat (te) slap hangt
• De truuk met de capo maakt het mogelijk de lage E nog te gebruiken in het G akkoord of D/F#, en ze verandert niets aan de barré akkoorden. Het blijft prettig spelen en soleren zonder nadenken.

Lukt ook met C

Dit alles lukt uiteraard ook voor het C-akkoord. De capo belandt dan op de 4de fret.